مدح و مرثیۀ امام زین العابدین حضرت سجاد علیه‌السلام
سجـاده را پُر از غـزلِ سجـده‌دار کرد محراب را به شعرِ رکوعش دچار کرد از آسمان به ذکرِ لـبش خـیره می‌شدند تـسـبـیـح را سـتــارۀ دنــبـالـه‌دار کـرد با اشک، در بـهـشتِ منـاجاتِ تـائـبـین در هر قـنوت، شیرِ اجابت شکار کرد بر شـانه‌های غـرقِ گِـلِ تـربتِ حـسین تا سـر گـذاشت، گـریۀ بی‌اخـتـیار کرد با لـرزه‌های شـانۀ زخـمش؛ مـدیـنه را بـا کـربـلای روزِ دهـم هـم‌جـوار کـرد آنقدر روضۀ عطش از چشمِ تشنه ریخت تـا ابـرِ دیــر آمـده را ســوگــوار کـرد کـشتی شکـست‌خـوردۀ طـوفان کـربلا هر روضه‌ای که دید، به دوشش سوار کرد یعقوبِ کربلاست، ولی نامِ او علی‌ست ابـری که کـارِ صاعـقـۀ ذوالـفقار کرد این مردِ غـرقِ درد، زمـانی شراب را با خطبه‌اش به مِی‌زده‌ها زهرمار کرد در شام، باز هم درِ خـیـبر شکـسته شد حـیدر به حیدر بن‌ِ حسین افـتخـار کرد |